Cadı Fısıltısı: Kendime Dair Karışık

Ne derler, nasıl başlar bu cümle?

Kendinize dair bilinçsiz duyguları adlandırmaya çalıştınız mı hiç? Şu günlerde kendimce keyifli geçen zamanlarım var ama, bu zamanların sonunda elimde kalan kısa ve iç yakıcı dakikalar...

Sadece tek bir sözle kararmış dünyam aydınlanırken lanet olası gülümseyen maskemi atamadığım günlerdeyim. "NE YANİ" diyorum kendi kendime, 

az önceki kara bulutlar ne ara gökkuşağına dönüşüverdi.

İçimdeki kara bulutlar mı bel bağladı bana yoksa ben mi hala inatla onlara bağlanıyorum???

Yine acıtacak, hüsrana uğratacak düşüncesiyle uzaklaştığım bu insanlara neden

yeniden yaklaşıyorum? Zaten yeterince kalabalıkken etrafım neden 

yeni yüzleri ekliyorum aralarına?

Artık büyüdün sen, koskocaman oldun. Ablasın sen diyerek büyütülmüş ve her zaman olgun davranışlar beklenmiş birinin bu cümleleri kurması ne absürd. 

Hala içimde bir yerlerde o masum kız çocuğu tek başına oyun oynamaya devam ediyor.

Bazen yancı da buluyor oyunlarına. Ama bir yandan içindeki o abla susmuyor, hemde hiç...

KENDİNE GEL!

~~~~ 

Geçen gün yine içimdeki ablanın esiri olup çıktım sokağa. Halledilmesi gerekenleri bitirip kısa bir mola verdim cafede. Çalan telefonumla yanıma bulduğum yancıları da bekleyip o akşam Antalya'nın bize hediye ettiği yağmurda yürüdük. 

Tarihi Kaleiçi'nde attığım her adım, tenime değen her damla ruhumu yıkadı. Karanlık Akdeniz'e bakarken dalgaların sesi içimdeki ablaya sağlam bir tokat attı.

VE ertesi sabah uyandığımda kafam allak bullaktı!