Cadı Fısıltısı

2012 yılına mutlu-mesut, sevdiklerimle bir arada girerek bir totemi daha gerçekleştirdim bu yıl. Bu yıl ilk kez özenerek süslediğimiz yılbaşı ağacımızda bizlere eşlik etti. Normalde ağaç falan işimiz olmazdı. Maksat bir arada eğlenmek için bize sunulmuş bu günde, bütün aile bireyleri yan yana gelerek zaman geçirmek, kestaneler hala olmadı mı yaa diye birbirimizi dürtüklemek ve saat kaç olursa olsun babama Finike'den gelmiş portakalların suyunu sıkması için dırdır yaparak gülmek. Geleneği bozmadan girdiğimiz bu yılda bizlere ailemizin yeni üyesi, biricik damadımız -Eniştem olsa da Damat demek daha çok hoşuma gidiyor :D Annemin yapmadığı kaynanalığı yapacak biri lazım malum- eşlik etti. Çok eğlenerek girdiğimiz yeni yılda  Antalya'da feci bir hava ve bolca yağmur da bizlere eşlik ediyordu. Yağmur hala veda edebilmiş değil bizlere. Bu durumdan şikayetçi de sayılmam. (Allah dışarıda kalanların yardımcısı olsun.) 

Böyle güzel ve eğlenerek başladığım 2012 yılının bana getirecekleri, öğretecekleri -ki umarım bu defa ki dersler acısız olur- sevdirecekleri, tebessüm ettirecekleri, kahkaha attıracak olayları... Hepsine kollarımı açtım ve bekliyorum. Geçmişimde yaşadıklarım, yaşamama neden olan, öğrenmemi sağlayan, öğrencim olan, birlikte gülüp eğlendiğim, ağladığım insanlar. Sizi seviyorum, saygı duyuyorum ve artık özgür bırakıyorum. 

 Anılarımla yaşayarak heba ettiğim günlerim sizlerden özür diliyor ve daha fazla acı çekmeden geçmişteki yerlerinizde yok olmanızı umuyorum. Birkaç gündür musallat olan baş ağrımın geçmesi için gerekli olan tek şeyin güzel bir temizlik savaşı olduğunu hatırladım.( Ben hap kullanımına karşıyım. Ağrı eşiği yüksek biri olarak buna dikkat eder ve kullanmamak için her şeyi yaparım. )Üniversite'de arkadaşlarımla yaptığımız ev temizliği okulda konu olunca psikolojik çözümleme yaparak bizi kahreden sevgili hocamızın sayesinde kendi kendime yaptığım telkinler yüzünden temizlik furyasından iyice uzaklaşsam da bugün aklımda yanan ışık sayesinde beynimi temizleyerek  bu ağrıdan kurtuldum. Arındım...

Çok mu karışık oldu? Anlatmak istediğim şu aslında odamı toplarken beynimde ki sorunlarıda toparladım. Kendi halinde ortada o kadar anı ve acı bırakmışım ki, yetmedi çöp poşetleri. Ben hepsini affettim... Sonunda bugün, 26 yaşına basan biri olarak belki de olgunlaşma çizgimde bir adım daha atarak. Affettim... 

Köşeye sıkışmış olduğumu hissettiğim anda her zaman yanımda olan insanlar var etrafımda. Asosyal olduğumu söyleyerek etrafımda dolaşan, olması gerektiği zamanlarda hep meşgul olan insanlarla yan yana zaman geçirmektense Türkiye'nin öteki ucundan acımı anlayan, bir sesiyle beni kendime getiren, Hööyt! Napin Len diyerek giriş yaptığı bir tek cümleyle gülümsememe neden olan, mırıltılarıyla hayatıma renk katan insanlar var dünyamda. Sanal dünya sayesinde tanıdığım ama Cadıcım, sen bunu yaparsın dediğinde dünyaları fethedebileceğim öğretmenlerim var. 3. kişi olmadan anlaşamasak ta severek muhabbet ettiğim bir kardeşim, Bak cadı diye başlayan cümleler kurarak söze başlayan bir böcüğüm -ki böcük enişte oldu artık- var. Evet çevremde bir sürü insan var, bu insanların yarısına göre ulaşılmaz bir buzdolabı/ soğuk nevale, bir kısmına göre sevimli ve saygılı ama mesafeli bir kız, çok az bir kısmına göre neşe kaynağı biriyim. 

 Her bulutlu ruh halimde hooop! Kendine gel hatun, derdin neyse dökül ben buradayım diyen insanlar var. <Off şöyle bir baktım da durumum cidden garip. Etrafımda sürekli görüştüğüm arkadaşlarımda var korkmayın ahaha (: > Bu yazı da nereden çıktı? Gene depresife bağlamış hatun uyarıları alan arkadaşlarıma söylüyorum. Bu kız artık arındı (: Bir anda ve bu kez kesin olarak...

Affediyorum Hepinizi... Ahanda Kanatlarım çıkmaya başladı, sırtımda bir kaşıntı sormayın :D Hem Başımda ki hare sayesinde akşamları ışıkları yakmaya gerek de kalmayacak gibi.